Ein lønsam idé!

Steinar frå Liberget hadde i lang tid tent gode pengar på å gje politikarane råd.
Han gjorde det så bra at han vart leiar for alle rådgjevarane og kursarane rundt om i landet.

Men ein dag starta nedgangen for rådgjevarane og kursarane som hadde spesialisert seg på å tekkjast kongen sine menn. Det var lite etterspurdnad etter både råd og kurs.

På same tida kom Pisa innom kontoret til Steinar. Ho sa at det sto dårleg til med både kunnskap og arbeidsevne hjå ungdomane.

Libergen grunna på dette i fleire dagar, men brått fekk han ein stor idé:
"Politikarane likar at det ser ut som dei gjer noko for opplæringa. Spesielt likar dei det om det synest ikkje å koste noko.
Kva om eg finn opp noko heilt nytt? KOMPETANSE! Det er vel eit betre ord enn både kunnskap og arbeidsemne og kan vel erstatte begge! Og så seier eg at alle skal få meir kompetanse om dei går oppover ei kompetansetrapp? Å setja eit nytt namn på opplæringa kostar ingen ting; heller ikkje å be kvar einskild om gå si eiga trapp."
Han tala med politikar-"venene" sine og dei likte idéen. "Det som ikkje kostar noko og som høyrest fint ut, er av rette slaget", sa dei!
"Men om dette skal bli noko av, må vi få halde kurs" sa Libergen da.
"Ja, sjølvsagt skal de få halde kurs", sa politikarane.
Og så byrja både politikarar, rådgjevarar og kursarar å diskutere kva dei skulle kalle denne store kampanjen. Og snar vart dei einige om at det ålmogen sikkert helst ville høyre om var eit kunnskapsløft. (Ålmogen kunne ikkje skjøne kor stort det var med kompetanse!)

Skulemeistrane vart samla i store hopar og fekk sjå teikningar av den store trappa som alle skulle få gå i sitt eige tempo og fekk høyre om det utrulege som skulle skje om ein kalla kunnskap og arbeidsemne for kompetanse. Da vart alle klokare.
Så hadde alle kursarane og rådgjevarane arbeid i årevis, for skulemeistrane måtte ha mange kurs for å skjøna både trappa og kva kompetansemål var for noko.

Nokre av dei starta straks å prate om kompetansemål som om dei ikkje hadde tenkt på anna før.
Andre undra seg på kva som eigentleg hadde skjedd. Og nokre var frekke nok til å lure på om ikkje det hadde vore like lurt å lytte meir til kva dei sa. Dei meinte til og med at ein burde bruke kurspengane til å tilsette fleire skulemeistrar!

Men snart var det ingen som turde å prata om anna enn kompetansemåla, og heile hopen av skulemeistrar prøvde å lage seg eigne bøker med mål som dei la i hyllene sine.
Og kursarane og rådgjevarane fekk halde fram som før.
Og har dei ikkje slutta enno så driv dei framleis på.
Snipp, snapp snute så var...